Do wygrania meczu w pojedynkę potrzebował 35 sekund

Wsiadamy do samolotu, przemierzamy Ocean Atlantycki i lądujemy dopiero w Houston (Teksas). Jest 9 grudnia 2004 roku. Miejscowi Rockets podejmują San Antonio Spurs i na 39 sekund przed końcem przegrywają 68:76. Wydaje się, że taka różnica jest niemożliwa do odrobienia. Jest jednak jeden człowiek, który nie przyjmuje takiego obrotu sprawy do wiadomości. Nazywa się Tracy McGrady.

Ten rzucający obrońca przez większość swojej kariery występował w dwóch klubach. W latach 2000-2004 reprezentował barwy Orlando Magic, a przez kolejne sześć sezonów grał w Houston Rockets. Przygodę z NBA rozpoczynał jednak w Toronto Raptors. Później zaliczył również krótkie epizody w New York Knicks, Detroit Pistons, Atlancie Hawks, San Antonio Spurs oraz chińskim Qingdao Eagles. W sierpniu 2013 roku, w wieku 34 lat, ogłosił zakończenie kariery sportowej.

Oto "one man show" w wykonaniu T-Maca:

Przyrządził nietypowego croissanta na francuskiej ziemi

Dawno nic się tutaj nie pojawiło. Można rzec, że nastała wręcz grobowa cisza. Ale to już koniec. Święta są czasem refleksji i nowych postanowień, a jednym z moich założeń na kolejne miesiące jest regularne prowadzenie tego bloga. Tak więc, otwieramy nowy rozdział i lecimy!

Tym razem cofamy się w czasie jeszcze dalej niż przy okazji ostatniego wpisu związanego z akcją Vladimira Grbica. Mianowicie, jest czerwiec 1997 roku i znajdujemy się we Francji na towarzyskim turnieju piłkarskim Tournoi de France z udziałem gospodarzy, Brazylii,  Anglii oraz Włoch. Nas interesuje mecz otwarcia (3 czerwca), w którym Francuzi podejmowali Canarinhos.

Jest 21. minuta. Brazylijczycy mają rzut wolny z dala od bramki strzeżonej przez Fabiena Bartheza. W szeregach Kanarkowych jest jednak również prawdziwy specjalista od wykonywania tego typu stałych fragmentów gry. Nazywa się on Roberto Carlos i potrafi dokonywać rzeczy niemożliwych ...

Ten jeden z najwspanialszych goli w historii futbolu wyprowadził Brazylię na prowadzenie 1:0, lecz Francuzi zdołali wyrównać i mecz zakończył się wynikiem 1:1.

Lot nad bandą i wielki powrót

Naszym kolejnym celem jest Sydney. Cofamy się w czasie aż o 13 lat, a dokładnie przenosimy się na siatkarski finał Igrzysk Olimpijskich 2000 pomiędzy Rosją a ówczesną Jugosławią. W momencie wykonania poniższej akcji na parkiecie dominowali "Plavich", którzy prowadzili 2:0 w setach i posiadali również inicjatywę w trzecim. W roli głównej przyjmujący Vladimir Grbić.

Wyczyn ten pozytywnie nakręcił pozostałych jego kolegów. Jugosławianie już po kilku minutach cieszyli się bowiem ze złotego krążka, wygrywając ostatecznie całe spotkanie 3:0 (25:22, 25:22, 25:20).

Niebo od piekła dzielą 23 sekundy

Po ostatnich, raczej niezdrowych emocjach związanych z grą reprezentacji Polski, cofamy się do maja 2013 roku. Tym razem wyruszamy w podróż do Watfordu, by zobaczyć ostatnie minuty starcia pomiędzy gospodarzami a Leicester City.

Obie drużyny ukończyły poprzedni sezon w NPower Championship na miejscach 3-6 (Watford 3., Leicester 6.). W związku z takim obrotem sprawy, zmierzyły się ze sobą w półfinałowym dwumeczu barażowym o awans do Premier League.

Pierwszy pojedynek został rozegrany w Leicester i zakończył się wygraną miejscowych 1:0.


Wszystko, co najciekawsze, rozegrało się jednak w rewanżu na Vicarage Road. Gospodarze wygrywali 2:1 i nieuchronnie zanosiło się na dogrywkę (nie obowiązuje zasada bramek na wyjeździe). Jednakże w 96. minucie sfaulowany w polu karnym rywala został pomocnik gości Anthony Knockaert i sędzia wskazał na "11" metr. Do piłki podszedł sam poszkodowany.

Trafiając do siatki, zapewniłby swojej drużynie wyjazd na Wembley w celu rozegrania bezpośredniego starcia o awans do angielskiej elity. Chcieć nie zawsze znaczy jednak móc. Sami zobaczcie, co się wydarzyło dalej.

Gol Troya Deeney'ego sprawił, że w "świątyni futbolu" ostatecznie zagrał Watford. W najważniejszym starciu sezonu, "Szerszenie" po dogrywce przegrały jednak 0:1 z Crystal Palace Londyn i na powrót do Premiership przyjdzie im poczekać przynajmniej do maja 2014 roku.

Alternatywny sposób rzucania za 3 punkty

Po odśpiewaniu hymnów na piłkarskich stadionach, rzucamy się w wir rywalizacji. Przenosimy się na nieco mniejszą arenę, a dokładnie do hali w Madrycie.

Fanom koszykówki z pewnością znana jest postać Felipe Reyesa. Ten silny skrzydłowy od wielu lat jest pewnym punktem Realu Madryt, jak i reprezentacji Hiszpanii. W kadrze nigdy nie odgrywał pierwszoplanowej roli, ciągle znajdując się w cieniu znakomitego gracza Los Angeles Lakers Pau Gasola. Zawsze był jednak bardzo solidnym zmiennikiem, dzięki czemu na swoim koncie ma  m.in. 2 srebrne medale olimpijskie (2008, 2012), złoto mistrzostw świata (2006) oraz 2 złote "krążki" mistrzostw Europy (2009, 2011).

Dorobek ten prezentuje się imponująco, ale ... to już było. Czas na teraźniejszość. W niedawno rozegranym spotkaniu ligowym z La Bruixa d'Or (111:63), Reyes popisał się trafieniem, jakiego nie powstydziliby się najlepsi specjaliści od rzutów "za trzy" w historii koszykówki. Towarzyszyło mu oczywiście bardzo dużo szczęścia, ale żeby mogło ono dojść do głosu, trzeba mu najpierw dopomóc. Zobaczcie sami:

Jeśli Wam zdarzyło się kiedyś trafić "trójkę" w równie niekonwencjonalny sposób i uwiecznić taki wyczyn w postaci wideo, czekam z niecierpliwością na podesłanie filmiku ;).

Top 5 hymnów klubowych

Wielu sportowców koncentruje się przed ważnymi zawodami przy pomocy głośnej muzyki. Tym razem przeniesiemy się na piłkarskie stadiony, by posłuchać kilku pieśni rozgrzewających do czerwoności zarówno kibiców, jak i samych zawodników.

Poniżej przedstawiam mój subiektywny ranking najbardziej bojowych hymnów klubowych.

Miejsce 5. "C'è solo l'Inter" - Inter Mediolan

Kibice Interu Mediolan przed derbami Mediolanu

Miejsce 4. "Roma, Roma, Roma" - AS Roma

Fani AS Roma przed meczem z Interem

Miejsce 3. "Die Elf Vom Niederrhein" - Borussia Moenchengladbach

Kibice Gladbach przed starciem z Dynamem Kijów

Miejsce 2. "Juve, Storia di un grande amore" - Juventus Turyn 

Fani Juventusu przed potyczką z Bayernem Monachium (hymn od 3:48)

Miejsce 1. "You'll never walk alone" - Liverpool FC

Kibice Liverpoolu przed spotkaniem z Southampton (hymn od 1:44)

YNWA w wykonaniu 95 tysięcy fanów Liverpoolu w Melbourne

O wyższości sportu nad teatrem - wstęp

Gdy ktoś zapyta mnie: "idziesz do teatru czy na mecz?", bez wahania odpowiem: "na mecz". Dlaczego?

Na początku zaznaczę, że jestem zwolennikiem wszelkiego rodzaju wyjść mających na celu poszerzenie horyzontów kulturalnych. W miarę możliwości czasowych i finansowych staram się odwiedzać różne muzea, chodzić do kina bądź teatru. Moim zdaniem widowisko sportowe ma jedną ogromną przewagę nad spektaklem teatralnym.

Jest nią dużo większa nieprzewidywalność. Idąc na jakąkolwiek sztukę, znam jej tytuł i przynajmniej częściowo fabułę. Wiem, czego mogę się spodziewać. Jedyną niewiadomą pozostaje wówczas jej realizacja. Gra aktorska, muzyka, scenografia, oświetlenie - wszystkie te elementy po części wpływają na odbiór przedstawienia, ale według mnie najbardziej przyciągającym elementem jest sama akcja.

Wyruszając na mecz, nigdy nie mam pewności, jakie rozstrzygnięcie w nim zapadnie. Gra niezmiennie rozpoczyna się od zera, a scenariusz rywalizacji zawsze jest tworzony dopiero w czasie jej trwania. Nie mam pojęcia, co wydarzy się w pierwszej połowie czy trzeciej tercji danych zawodów. Owszem, zdarzają się spotkania przewidywalne, tzw. "do jednej bramki", lecz wiele gwarantuje fanom obu drużyn prawdziwe huśtawki nastrojów. Sportowcy potrafią doprowadzić kibiców do szalonej euforii, ale także do lawiny łez. Aktorzy swoją postawą mogą wywołać co najwyżej większy bądź mniejszy aplauz publiczności. Osobiście lepiej się czuję, jeśli po zakończeniu widowiska nadal czuję pewną dawkę adrenaliny.

Na moim blogu będę prezentował Wam głównie zdjęcia i filmy, które na każdym z fanów sportu powinny wywołać jakieś wrażenie. Najczęściej będą to chwile, jakich żaden z uczestników widowiska nie spodziewałby się doświadczyć przez jego rozpoczęciem. Tak więc, czas zatrzymać ten potok słów i rozkręcić sportowy show! Startujemy!